Martı

Çocuklarımızın herkes gibi olması, kendine sunulan görüşlerin hepsine evet demesi, elindekiyle yetinip kendini keşfetmeye gönüllü olmaması,.... gibi pek çok şey üzer bizi. Onun kendi ayakları üstünde durmasını, yeteneklerini ve düşünce dünyasını geliştirmesini her şeyden çok isteriz ama bu yolda biraz ilerlediğinde, onun farklılaşması ya da bazı yönleri ile yaşadığı toplumda sivrilmeye başlaması bizi korkutur nedense. Sanırım içimizde bir yerlerde hep başkaları gibi olmasın ama toplumdan da farklı düşmesin isteği vardır. Biz her şeyin en iyisini bilen büyükler:)) ne kadar da ikilem içinde bırakıyoruz kuzucukları. Oysa onları biraz rahat bıraksak kendi yollarını çok daha rahat bulacaklar. Bu kadar uzun giriş mi olur demeyin lütfen. Aslında bunlar benim düşüncelerim değil; Martı Jonathan ile tanışan, onunla gökyüzüne kanat açıp hayatın anlamını bulmaya çalışan çocuklarımın düşünceleri. Martı birçoğu için başucu kitabı haline geliverdi. Sanırım bütün çocukların keşfetmek için o kanatlara ihtiyaçları var...